Wie kent het beeld niet van de optocht van Afro-Surinaamse vrouwen met prachtige hoofddoeken (angisa) volumineuze rokken (koto) en wijduitstaande jasjes (yaki) die op 1 juli door Amsterdam wandelen op weg naar het Oosterpark. Daar wordt het jaarlijkse bevrijdingsfeest Keti Koti, gebroken ketenen, gevierd; de afschaffing van slavernij in Suriname die in 1863 op die dag plaatsvond.  Afro-Surinaamse vrouwen die een koto dragen worden kotomisi genoemd; misi betekent mevrouw. De rokken staan wijd uit, door stijfsel maar ook doordat er vaak meerdere rokken onder zitten: een koto hoort veel volume te hebben. De kledingstukken kunnen dezelfde print hebben, (h)eristel, maar ook van verschillende stoffen gemaakt zijn. De Surinaamse vlag is een populaire print.

Voor de één is de koto een overblijfsel uit de slavernijperiode en een complex erfgoed. De ander ziet het ensemble als een echte Surinaamse kledingstijl, dat zich na de slavernijperiode tot haar huidige vorm heeft ontwikkeld en invloeden uit verschillende culturen in zich draagt: iets om trots op te zijn! Vrouwen die een koto dragen stralen dit met verve uit. Er wordt gezegd dat het dragen van een koto je doet ‘groeien’ en dat een koto ruimte in mag, nee, moét nemen. Bij feestelijke gelegenheden zoals verjaardagen, bruiloften of koto-dansi (een dansfeestje) worden traditionele en moderne koto gedragen, die zich ontwikkelen naar de laatste mode.